eli haydar / xerîbêzeman

Yew mêrik bi, dewican ci ra vatêne “Elî Haydar”
Kamo ke tengane de bibîyne vazdayne şîyêne hawar
Nan qireke de nêşîyne, vatêne “veyşan esto”, bi ax û zar
Embazê bêkesan bi, nêvicnayne dost û dişmen û yar

Çewêdê ey çin bi, cinîya ey zî merdibî par wisar
Gedeyê ey felc bi, nalayne mîyanê cayî de, feqîr û neçar
Zaf xebetyayne, nata weta erzîyayne, mendibi zeîf û nizar
Reyna çimê ey cîranan ser o bîy, her hal û dem de ardimkar

Rocan ra rocêk yaban de dî yew leyîrê verge, kerd xo virar
Goşt eştêne ver, weyi kerdêne bişefqet, nêverda o bivîno zirar
Verg bi pîl, hêrîş kerd bi her kesî, çimê ey sûr, har û xidar
Nankor vecya, gaz da linga wayirî ro; seqet mend Elî Haydar

Yew keye de her di camêrdî kawtî têduşt, kes nêame hewar
Ciranan va “kê çiray verg weye kerdo, ehmeq o Elî Haydar”
O poşman nêbi, va “kerdey mi hol o” bi no hawa dabi qerar
Se kerd-nêkerd, hol û xirab, çewî rê nêeşka bibo dost û yar

Roce resay şewe, şewe resay roce, mengî şîy, gede geste ver merd
Cîranan va “suc, sucê to yo, dewran degiş bîyo, fek nê guran ra verd”
Elî Haydar zî, geste ver ney, la qehr û qotik û kul û kederî ver merd
Mîyanê dewe de gelek tepîya mendibi; kesî pax bi mergê ey zî nêkerd